หลังจากใช้งานไปได้สักพักนึง ผมพบว่าการพันเชือกที่ข้อเท้าเต็มรูปแบบ คือจะไขว้ผ่านหลังข้อเท้าไปมาอยู่ 3 รอบ ค่อนข้างเสียเวลา ผมเลยปรับการพันเชือกให้ง่ายขึ้น ใช้เชือกน้อยลง และสามารถสวมเท้าแล้วออกวิ่งได้เลย ไม่ต้องถอดเชือกออกมาพันใหม่ทุกครั้ง
มี 2 เวอร์ชัน ลองเลือกเอาตามใจชอบได้เลยคับ (ผมใช้ทั้ง 2 เวอร์ชัน ขึ้นอยู่กับความยาวเชือกที่เหลืออยู่)
เมื่อวิ่งไปสักพักใหญ่ๆ ปมเชือกพื้นรองเท้า (ตรงข้างง่ามนิ้วโป้งกับนิ้วชี้) จะขาดออกไป เป็นการเสื่อมสภาพตามการใช้งาน ถ้าเชือกเหลือ ก็สามารถร่นเชือกขึ้นมาและทำปมใหม่ ใช้งานต่อได้เลย ถ้าทำจนสุดแล้ว ก็ถอนเชือกเก่าออก และตัดเชือกใหม่มาร้อยเข้ารู กระบวนการเหล่านี้สามารถทำได้เอง และใช้เวลาไม่นาน อย่างคู่นี้ ปมขาดไปประมาณข้างละ 2 รอบ เปลี่ยนเชือกใหม่ไปข้างละครั้ง
มีครั้งหนึ่งที่ผมสวมรองเท้าเตรียมออกวิ่ง ระหว่างเดินจากออฟฟิศไปสวนลุม ปรากฏว่าปมที่ฝ่าเท้าข้างขวาขาดระหว่างข้ามแยกลุมพินี ตอนแรกกะว่าจะเดินเท้าเปล่ากลับออฟฟิศไปซ่อมรองเท้า แล้วค่อยมาวิ่งใหม่วันถัดไป แต่พอนึกขึ้นได้ว่า การแก้ไขมันไม่ต้องใช้อุปกรณ์อะไรเลย มีแค่ไฟแช๊คไว้ลนที่ปมเชือกแค่นั้น พอนึกได้ตามนั้น ก็ใช้มือเปล่าๆ ร่นเชือก ยัดเข้ารู มัดปม เดินไปขอยืมไฟแช๊คร้านขายน้ำหน้าประตูสวนลุม ลนไฟ แล้วก็ออกวิ่งได้เลย
สภาพพื้นรองเท้า ดอกยางส่วนหน้าเท้ากับฝ่าเท้าด้านนอกจะไปก่อน
ข้างเท้าข้างซ้ายที่ดอกสึกและกินต่อเข้าไปถึงพื้นโฟม น่าจะเกิดจากการที่ผมวิ่งในสนามฟุตบอลแล้ววิ่งวนซ้ายอยู่ตลอด น้ำหนักน่าจะลงที่ข้างเท้าด้านซ้ายเยอะสุด
รูที่หัวรองเท้า มีการปรับตำแหน่งจากการร้อยครั้งแรก เนื่องจากพอเอาไปลองวิ่งแล้ว ตำแหน่งเดิมมันทำให้หัวรองเท้าส่ายตอนยกเท้าลอยจากพื้น พอปรับตำแนห่งรูให้เข้ามาด้านในมากขึ้น อาการหัวรองเท้าส่ายก็ดีขึ้น
รูร้อยเชือกใต้ตาตุ่มข้างเท้าด้านใน ของรองเท้าทั้งสองข้าง มีการเจาะเพิ่มเช่นกัน ไม่ได้เกิดจากตำแหน่งเดิมไม่ดี แต่พอวิ่งไปสักพักใหญ่ๆ รูมันฉีกออกด้านข้างรองเท้า ทำให้ต้องเจาะรูใหม่ ตำแหน่งรูตรงนี้ไม่ส่งผลมากนัก (เทียบกับรูที่หัวรองเท้า ที่ต้องเป๊ะกว่า รองเท้าถึงจะสมดุล)
